Τα τελευταία χρόνια χιλιάδες πρόσφυγες πέρασαν τα σύνορα της χώρας
μας αναζητώντας αυτό που έλειπε από τη δική τους : ασφάλεια για τη ζωή τους , ειρήνη ,
δημοκρατία , μια καλύτερη ζωή. Την ίδια περίοδο , την περίοδο της κρίσης ,
χιλιάδες ελληνόπουλα , κυρίως επιστήμονες , εγκατέλειψαν την Ελλάδα και αναζήτησαν την τύχη τους σε χώρες του
εξωτερικού. Άνθρωποι συνεχώς μετακινούνται , αλλάζουν τόπο και πατρίδα , είτε
προσωρινά είτε μόνιμα , κάποιοι από
ανάγκη , υπό το κράτος της βίας και του
φόβου , κάποιοι άλλοι από επιλογή.
Όλοι τους όμως αξίζουν
το σεβασμό μας , την αγάπη μας και την
υποστήριξη μας , άσχετα με την καταγωγή τους , το χρώμα τους , τη θρησκεία τους
, το φύλο τους. Κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί το δικαίωμά στη ζωή , την
ασφάλεια , την εκπαίδευση , την αξιοπρέπεια . Ο καθένας αναζητά το σωσίβιό του
, ένα σωσίβιο που θα σώσει τη ζωή του, τα όνειρά του που θα τον
βγάλει από τα αδιέξοδά του. Τις περισσότερες φορές το σωσίβιο του καθενός είναι
μια ευκαιρία που τη δίνει ένας άλλος άνθρωπος !
Κι αν ήσουν εσύ ; Κι αν είμαστε εμείς το σωσίβιο κάποιων
πονεμένων ανθρώπων , κάποιων απροστάτευτων παιδιών , έχουμε το δικαίωμα να τους
το αρνηθούμε ; Ένα σωσίβιο στο όνειρο…
Κοινές στο πέρασμα του χρόνου βασανισμένες ιστορίες , ίδιες
περιπέτειες , ίδια βάσανα , ίδια όνειρα… Όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες
ανάγκες , πονάνε το ίδιο , ονειρεύονται το ίδιο... Η ιδέα ότι κάποιες ζωές
αξίζουν λιγότερο είναι η αιτία όλων των κακών του κόσμου…
Μια ταινία που ίσως μας βοηθήσει να περάσουμε στην άλλη όχθη…
Να δούμε τους πρόσφυγες μέσα από τα δικά τους μάτια , μέσα απ’ τις δικές τους
ιστορίες , να μπούμε έστω και για λίγο στη θέση τους … Μη βιαστούμε να τους
καταδικάσουμε , μη βιαστούμε να κρίνουμε με βάση την εθνικότητα , τη θρησκεία και
το χρώμα του καθενός , μη βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Ας τους ακούσουμε
, ας ακούσουμε την ιστορία… Και πού ξέρετε , μπορεί να είναι η ιστορία των
δικών μας ανθρώπων ! Ας κλείσουμε τα μάτια και με απόλυτη ειλικρίνεια ας σκεφτούμε
και ας εξομολογηθούμε έστω και στον εαυτό μας τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους
, τι θα περιμέναμε απ’ τους άλλους…
Το 1952 ένας Γερμανός, ο Έρχαρτ Κέστνερ, θέλησε να επισκεφθεί
το νησί της Κρήτης παρόλο που οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές από τα ολοκαυτώματα
στα χωριά της Κρήτης και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες. Ο
Γερμανός επισκέφθηκε και το γερμανικό
νεκροταφείο, εκεί που είχαν ταφεί οι Γερμανοί στρατιώτες που είχαν χάσει τη ζωή
τους στην περίοδο της κατοχής. Και εκεί με έκπληξη είδε μια Ελληνίδα , μια
μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του
πολέμου. Όταν τη ρώτησε γιατί το κάνει αυτό, αφού οι Γερμανοί σκότωσαν τους Κρητικούς , η γυναίκα απάντησε : « Ο άντρας μου
σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν
οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης . Δεν ξέρω πού
είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας
μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω ένα κεράκι στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν
μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη
μνήμη του δικού μου παιδιού ».
Ας φυλάμε και ας φροντίζουμε
ο καθένας μας τα παιδιά και τους
ανθρώπους που ο Θεός έστειλε στην πόρτα μας , όπως περιμένουμε και από κάποιους
άλλους ανθρώπους σε ξένους τόπους να φυλάνε
και να φροντίζουν τα δικά μας παιδιά. Γιατί απλούστατα τα παιδιά όλου του κόσμου ΕΙΝΑΙ
ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ .
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου